زن ها و مردها در روابط زناشویی خود باید به شدت به این دو مهم پای بند باشند:
مردها از زنان غرغرو متنفرند. بعضی از زن ها زبانشان چون نیش عقرب مایه تخریب مرد است. زنان از مردهای داد و فریاد زن، فحاش و منت گذار متنفرند. اگر این صفت ها در روابط همسری پیدا شود، روابط عاشقانه تبدیل به روابط دشمنانه می گردد. آنان همدیگر را درک نمی کنند و زندگی به سردی گرایش پیدا می کند.
این جملات چه از زن شنیده شود و چه از مرد، شکننده است:
۱- ما هیچوقت بیرون نمی رویم.
۲- همه به من بی محلی می کنند.
۳- می خواهم همه چیزرا فراموش کنم.
۴- خیلی خسته ام، هیچ کار نمی توانم بکنم.
۵- خانه همیشه کثیف است.
۶-هیچ کس دیگر حرف مرا گوش نمی دهد.
۷- من در این خانه ارزشی ندارم، فقط یک کارگرم.
۸- دیگر دوستم نداری.
۹- من که از تو خیری ندیدم.
۱۰- تو گولم زدی، خواستگاران زیادی داشتم.
۱۱- حرف هایت برای من دیگر ارزشی ندارد.
۱۲- زن زیاد است، از تو بترها هم وجود دارد.
۱۳- نمی خواهی برو طلاقت را بگیر.
۱۴ حوصله ات را ندارم.
۱۵- من طلاق می خواهم، از تو متتنفرم.
۱۶- در خانه پدرت به تو چیزی یاد ندادن.
۱۷- عجب آدم زبان نفهمی هستی.
۱۸- خرت که از پل گذشت، دیگر ما را آدم به حساب نیاوردی.
۱۹- تو هیچی نداشتی، من تو را به اینجا رساندم.
۲۰- حیف خوبی، حیف از این همه زحمت و تلاش، تو لیاقت نداری، لیاقت تو همین است.
این سخنان مانند ویروسی می ماند که از زبان جاری می شود و روح طرف مقابل را تخریب می کند و اگر اینها مداوم تکرار شود، روابط زن و شوهر روز به روز به سردی می گراید و اگر جواب داده شود و طرف مقابل با او به ستیزه درآید، صحنه نزاع و دشمنی به وجود می آید.
حضرت علی علیه السلام می فرماید: «لجاجت بذر شرارت است، آغاز زمین خوردن است، زیان و ضرر به دنبال دارد، کینه ها را در دل تازه می کند.»/ غررالحکم، ج۲، ص۴۰۱٫
بگو مگوهای تخریبی، هر روز بر سر هم داد و فریاد کردن، منت نهادن و مسخره کردن، در جمع هتک حرمت کردن و شخصیت یکدیگر را نشانه گرفتن، انسان را از زندگی عاشقانه خارج می کند و به زندگی فرسایشی و روزمرگی گرفتار می کند. این سخنان باعث می شود که روی اعصاب یکدیگر راه برویم، پس بیاییم از به زبان آوردن این کلمات پرهیز کنیم.